The Dragon & The Princess

Raven

Kopyta zatętniły na skale. Jeździec, niewysoki lecz doskonale zbudowany półelf, z długimi, czarnymi włosami i spiczastymi uszami zatrzymał konia. Zeskoczył na ziemię i odpiął przytroczoną do siodła tarczę. Zdjął z pleców łuk i wyciągnął z kołczanu strzałę owiniętą starannie w skórę wilkołaka. Z przyzwyczajenia brzęknął cięciwą, sprawdzając czy dobrze się trzyma i spojrzał przed siebie. Wysoko w niebo strzelała smukła biała wieża z połyskującym złociście dachem. Hen, niemal pod samą kopułą, znajdowało się małe, zakratowane okienko. Półelf wytężył wzrok i ujrzał kobiecą rękę machającą ku niemu. Podniósł do góry łuk i zawołał:
- Idę do ciebie, pani! Zaraz cię uwolnię!
- Czekam! - usłyszał z góry. Półelf poprawił dłonią włosy i ruszył naprzód. Pod wrotami wieży leżał smok. Leżał i przyglądał się poczynaniom przybysza z iście stoickim spokojem spod półprzymkniętych oczu. Sapnął cicho i leniwie uniósł oparty na łapach łeb.
- Odejdź głupcze. Niedawno jadłem - wychrapał i wskazał pazurem na leżące opodal pogięte blachy jakiejś zbroi; - a poza tym nie lubię półelfów. Mają jakieś takie delikatne mięso i miękkie kości, wcale nie chrupiące. Przechodzą głaciutko przez gardziel i wcale nie czujesz żebyś coś jadł.
- Mną się udławisz.
- Nie pierwszy mi to mówisz, doprawdy mało oryginalna odzywka. Półelf wzruszył ramionami zatrzymał się trzydzieści metrów przed smokiem. Spokojnymi ruchami odpakował zawiniątko z wilkołaczej skóry i wydobył zeń strzałę. Ostrożnie chwycił ją za drzewce i uważając by nie dotknąć ostrza pokazał smokowi.
- Strzała AArona, brawo. Jak widzę dodatkowo jeszcze zatruta.
Półelf kiwnął głową.
- Pamiętam, - powiedział smok - jak kiedyś przyjechał tu rycerz z gadającym mieczem. Nawet mi smakował, choć jak na mój gust był trochę za mało tłusty.
Półelf powąchał ostrze strzały i popatrzył na nie z uznaniem i dumą:
- Z krwi strzygi.
- Nie szpanuj bałwanie; - smok się trochę zezłościł - Spadaj już zbieram ogień.
Półelf wyciągnął przed siebie łuk i wskazał na cięciwę:
- Włosie z ogona centaura.
- A drewno z mięsożernego drzewa, co? - wyryczał smok - Wcale mnie to nie rusza.
- Z mięsożernego - odparł pogodnie półelf - Rusza cię.
Smok podrapał się pazurem po łbie.
- Może trochę. Ale bardzo niewiele - szybko się zastrzegł.
- Niewiele - złośliwie powtórzył półelf - Mówisz, że niewiele.
Niewiarygodnie szybkim ruchem przyłożył strzałę do cięciwy i naciągnął łuk. Lecz smok miał się na baczności. Jak błyskawica zerwał się z ziemi i rozwijając potężne skrzydła podskoczył do góry. Otworzył paszczę i długie zęby błysnęły w słońcu, gdy obszernym machnięciem rzucił się na półelfa. Łuk powędrował w górę, w ślad za smoczym łbem, jęknęła zwalniana cięciwa a półelf zanurkował pod cielsko pikującego potwora. Ryk ogłuszył go i oszołomił, poczuł straszliwe gorąco parzące mu przez chwilę stopy, zanim wydostał je z zasięgu ognia. Przetoczył się i skoczył w bok, by uniknąć przywalenia. Smok zionąc ogniem zarył paszczą w ziemię i tarzając się w konwulsjach, konał. Półelf odskoczył dalej, bo smok młócił na oślep pazurami, orząc grunt wokół siebie.
Smok zdechł. A może umarł. Półelf stał i patrzył jak ogon i łapy drgają konwulsyjnie. Dym z dogasającego ognia smoka leniwie sączył się z nozdrzy i ulatywał, rozrywany podmuchami wiatru. Półelf odetchnął głęboko. Odwrócił się i podszedł do ogromnej, mosiężnej bramy wieży i chwycił wielkie, złote obręcze przymocowane do obu skrzydeł drzwi. Pchnął. Wrota ani drgnęły. Zaparł się mocniej i pchnął ponownie. Wrota stały jak stały. Napluł w dłonie, przymierzył się i pchnął raz jeszcze. Brama nic. Zdenerwował się i kopnął w nią butem aż zadudniła. "Cholera" - pomyślał "Zabiłem smoka i co? Nie mogę wejść do środka." Usiadł zrezygnowany i oparł się o drzwi plecami.
- Pociągnij, ty fujaro! Ile mam tu jeszcze czekać? - zniecierpliwiony głos z góry. Zerwał się na równe nogi i pociągnął. Wrota otworzyły się z przeciągłym skrzypnięciem. Wewnątrz w półmroku dostrzegł spiralne schody, wiodące w górę, w górę, w górę. Radośnie i beztrosko zaczął po nich wbiegać. "Tysiąc stopni, phi. Już pędzę moja piękna"
"...Os...ta...tni" i zwalił się bez czucia na kamienną posadzkę. Ledwo żyjąc, łapczywie próbując wciągnąć do wykończonych płuc odrobinę powietrza, doczołgał się i nacisnął perłowa klamkę niewielkich, drewnianych drzwiczek. Były otwarte i półelf wpadł na zbity pysk do komnaty.
- Co to? Ledwo ciepły jak widzę - piękna księżniczka była wyraźnie zawiedziona; Trzeba dbać o kondycję młodzieńcze. Ale nic to. Wygrałeś. Oto twoja nagroda.
- Suknia księżniczki opadła na ziemię. Półelf ani drgnął, ciężko dysząc na posadzce. Leżał z twarzą skierowaną ku dołowi.
- Hej, co jest? Wstawaj leniu, ja tu marznę.
Podeszła i ruchem nóżki przewróciła go na plecy. Półelf uchylił powieki i spojrzał na piękność mętnym wzrokiem. Przez moment księżniczce zdawało się, że błysnął w jego oczach ogień pożądania. A potem półelf skonał.
- Ty! Wstawaj! Wstawaj!, kretynie!, Mięczaku! Obudź się! - piękna była wyraźnie wkurzona. Natychmiast ocknij się! No już! - kopnęła ciało, które przetoczyło się bezwładnie. Księżniczka usiadła zrezygnowana.
- Jak zwykle. Jeśli nawet któryś z tych bałwanów pokona potwora to dociera tu nie nadając się do niczego. Szkoda na nich dobrego smoka, cholera jeden kosztuje majątek. Chyba będę musiała obniżyć schody.

Szarik

Bardzo łądne opowiadanie tylko w tym fragmencie"...tarzając się w konwulsjach, konał. Półelf odskoczył dalej, bo smok młócił na oślep pazurami, orząc grunt wokół siebie.
Smok zdechł. A może umarł. Półelf stał i patrzył jak ogon i łapy drgają konwulsyjnie..." Dwa razy urzyłaś słowa konwulsje,co troszkę razi czytelnika. :twisted: :twisted: :twisted: :twisted: :twisted: :twisted: :twisted:

Raven

Szarik nie przesadzaj.:) No ale jest bardzo fajnie, nawet jak jest to jedno powtorzenie..

Uriel

A jaka jest różnica między "zdechł", a "umarł" bo to raczej to samo znaczy xD

Szarik

Dla mnie zdechł to z wycieńczenia a umarł tak poprostu.